tosk

Frysk

Haadwurd

• tosk g (meartal tosken, ferlytsingswurd toskje) ^1980 2015

1. (anatomy) elk fan 'e lytse bonkjes dy't yn twa horizontale rigen yn 'e kaken fan minsken en gâns dieren steane, foaral snij- en hoektosk.
2. koart, útstekkend puntich diel fan ûnderskaat ark en reau.

Utspraak

• YFA: /tosk/

Komôf

• Aldfrysk tūsk, tōsk, fan Ingelsk-Frysk *tunþ-ska-, útwreiding by Oergermaansk *tanþ- ‘tosk’, dêr't û.o. Nederlânsk tand út stammet. Lyksa Ingelsk tusk ‘slachtosk’.

Besibbe wurden

• Njonkenfoarm: tusk, twisk
• Gearstald: boppetosk, hoektosk, slachtosk, snijtosk, ûndertosk

Oersettings

1:

Noardfrysk: tus (frr) Sealterfrysk: Tusk (stq) Dútsk: Zahn (de) Frânsk: dent m Ingelsk: tooth (en) Nederlânsk: tand (nl) Plat: Tahn m, Tand m, Tann m

Sjoch ek

• Wikipedy-side - tosk.